दारिद्य्र कुटूंबात जन्माला आलेली माणसे दारिद्य्रात जन्मतात व दारिद्य्रातच मरण पावतात असे म्हटले जाते. दारिद्य्रात जीवन जगणार्‍या माणसाला प्रगती करण्यास आवश्यक त्या साधनांची व संधीची कमतरता असते. त्यांच्यात अज्ञान, अंधश्रद्धा व रूढी परंपरांचा पगडा अधिक असल्यामुळे दारिद्य्रातून बाहेर पडण्याच्या संदर्भात गांभीर्याने विचार करीत नाही. समाजातील दारिद्य्रात जीवन जगणार्‍या लोकांना प्रगती करण्यास सधन व प्रस्थापित समाज अडसर ठरतो. शासन त्यांची दखल घेत नसल्यामुळे तो समाज दारिद्य्राच्या दुष्टचक्रात अडकतो.
भारतात व महाराष्ट्रात विविध जातीसमूह तसेच जमाती समूह दारिद्य्रात जीवन जगतांना आढळतात. महाराष्ट्रात चर्मकार (चांभार) जमात हा असाच एक जातीसमूह आर्थिक व सामाजिकदृष्ट्या गरीबी/दारिद्य्रात व मागासलेपणात जीवन जगत आहे. चर्मकार समाजाला चप्पल, बूट दुरूस्त करणे, बूट पॉलीश करणे एवढ्या कामावर उदरनिर्वाह करणे कठीण झाले. स्वत:ची जमीन नसल्याकारणाने शेतीतून मिळणार्‍या उत्पादन प्राप्तीचा प्रश्नच उद्भवत नाही. बँकेकडून मिळणारे कर्ज दुरापास्तच झाले.
भारताला स्वातंत्र्य मिळाल्यानंतर कल्याणकारी राज्याचा स्विकार करून, समाजाच्या विकासासाठी महाराष्ट्र शासनाने संत रोहिदास चर्मोद्योग व चर्मकार विकास महामंडळ मर्यादित स्थापन केले. या महामंडळाद्वारे आर्थिक सहकार्य करून चर्मकार समाजाला मुख्य प्रवाहात आणण्याचे विविध प्रयत्न सुरू झाले.

Charmakar Samaj : Sant Rohidas Charmodhyog Vikas Mahamandal